espanolSe analiza el discurso reciente de apoyo al extractivismo en Peru, como un «sentido comun» en una perspectiva gramsciana. Este se caracteriza por ser autoritario, enfocado en una idea de progreso basada en extraer recursos naturales, negar los equilibrios entre ambiente y sociedad, subordinar a los pobladores rurales, desatender la importancia de la biodiversidad, y no reconocer los limites ecologicos. Se lo construye como una verdad ineludible e incuestionable. A su amparo se generan mitos tales como que la mineria no contamina o que no existen otras alternativas. Se analizan en especial las expresiones que configuran la idea de que los que se oponen a los extractivismos son tanto «antimineros» y a la vez «terroristas», con todas sus severas implicaciones. La deixis donde se configura y defiende el extractivismo se acompana de ideas de crecimiento, progreso, riqueza, orden, sagacidad, mientras que la oposicion representaria el agrarismo, atraso, pobreza, ignorancia. Se oponen modernidad y atraso. Sus expresiones radicales estan en calificar a los actores de las resistencias locales como «perros», colocados en una otredad radical recubierta de desprecio, asco y temor. portuguesAnalisa-se, no artigo, o recente discurso de apoio ao extrativismo no Peru como um «senso comum», na perspectiva gramsciana. Esse discurso caracteriza-se por ser autoritario, focado em uma ideia de progresso que se fundamenta, por sua vez, em extrair recursos naturais, negar os equilibrios entre ambiente e sociedade, subordinar as populacoes rurais, negligenciar a importância da biodiversidade e nao reconhecer os limites ecologicos. E um discurso que se constroi como uma verdade iniludivel e inquestionavel; que gera mitos, tais como o de que a mineracao nao polui e que nao existem alternativas. Analisam-se, especialmente, as expressoes que configuram a ideia de que os oponentes aos extrativismos sao antimineiros e, ao mesmo tempo, «terroristas», com todas as severas implicacoes disso. A deixis a partir da qual se configura e se defende o extrativismo e acompanhada por ideias de crescimento, progresso, riqueza, ordem, sagacidade; enquanto que a oposicao representaria o agrario, atraso, pobreza e ignorância. Opoem-se modernidade e atraso. As expressoes radicais do discurso centram-se, portanto, em qualificar os atores das resistencias locais como «cachorros», localizados num Outro radical coberto de desprezo, asco e medo. EnglishThe recent discourse supporting extractivism in Peru is analysed here as some sort of Gramscian “common sense”. It is characterized as an authoritarian one, focused on an idea of progress relying upon natural resource mining, while denying environmentsociety balance, subordinating rural dwellers, neglecting the importance of biodiversity, and disowning environmental boundaries. It is framed as an inescapable and unquestionable truth. Under its shadow, myths thrive like that one according to which mining is not pollutant or that there are no other choices. Particularly, under analysis are statements setting up the notion that those opposing extractivism are both “against-miners” and terrorist, regardless of all the serious implications such a belief may bring about. The deixis according to which extractivism is assembled and supported is made equivalent to ideas of growth, advance, wealth, order, cunning, while being against extractivism becomes equivalent to agrarianism, backwardness, poverty, and ignorance. Modernity and backwardness are opposed. Their radical statements are seen when local resistance actors are called “dogs”, which puts them on a radical otherness full of despise, disgust and fear.
Tópico:
Environmental and Cultural Studies in Latin America and Beyond